Bob, Carol, Ted & Alice

De demotape van dit verhaal zat in een schoenendoos met allerlei cassettes vol latin- en salsamuziek. Ik dacht dan ook dat Senso Unico – de prominente woorden op de voorkant van het hoesje – de bandnaam was. Gelukkig opende ik het cassettedoosje en ging ik twijfelen. Anders was het 2030 geweest voordat ik jullie het illustere voorland van Scram C Baby had kunnen laten horen.

---

Dit is de demo uit de schoenendoos. Als je op play klikt kun je tijdens het lezen luisteren naar een nummer van de tape. Onderaan dit artikel is ook nog een luisterlink geplaatst.

Een archeologische vondst

Funky Mermaid. A Fistful of Psychology. Dat zijn fascinerende titels. Buik, Robbel en Pank? Intrigerend hoor, die aliassen van ongetwijfeld zeer alternatieve muzikanten! En dan die labels van dat cassettebandje. Een cursus stoppen met roken? Nee toch? Toch niet een mix up? Even een kleine teleurstelling als de tape wordt afgespeeld. Shit: wél een zelfhulp-cassette. En dan de blijdschap als alsnog de muziek start. Wow! Wat een gave muziek. Wat een vondst. Ik moest meteen denken aan het concert van The Libertines dat ik zag in Vera tijdens Eurosonic 2003. De rauwe energie die ervan af spat …

Op onderzoek

Maar wie waren de drie muzikanten van Senso Unico? Of Bob, Carol, Ted & Alice: de woorden op de rug van het cassettebandje? Terwijl ik naar de nieuwste plaat van Scram C Baby luister struin ik het wereldwijde web af naar informatie. Niets! Ja: tienduizenden hits op de film Bob, Carol, Ted & Alice uit 1969. Maar muziek? Niets, noppes, nada. Op zoek naar een doorbraak, schakel ik op 26 oktober 2018 de hulp in van Twitter en Facebook. Oud Simplon-programmeur Paul Schwarte helpt me nog met wat muzikale referenties, want dat helpt mensen bij de beeldvorming.

“Hulp gezocht bij het vinden van heerlijk weird klinkende muzikanten! Buik (bas), Robbel (drums) en Pank (gitaar) nemen in juni 1990 een mega vette #demotape op in Oosthuizen (NH). Ik denk dat de Amsterdamse (?) band “Bob, Carol, Ted & Alice” heet en dat de titel van de tape “Senso Unico” is, maar dat kan ook andersom zijn. Deze demo moet je echt in z’n geheel beluisteren. En dan nog een keer. Ze doen me denken aan The Libertines, maar toch ook niet helemaal. Toen ik wat rondvroeg om wat andere referenties, noemde Paul Schwarte The Fall, Bogshed en Eton Crop; wat meteen duidelijk maakt dat we in de John Peel hoek zitten. Erg goed. Maar wie zijn Buik, Robbel en Pank? Wat is van ze geworden? Hebben ze nog meer muziek gemaakt, die niet vergeten mag worden?”

Toevallig zeg

Terwijl ik lig te slapen, komen Niels de Wit en Robert Jan van der Woud thuis van een concert. Ze leggen die nacht de connectie tussen Pank en Frank van Praag, de gitarist van de band die ze net zagen: Scram C Baby. Tevens weten ze zich te herinneren dat er in Oosthuizen een drankje gebrouwen werd met de naam Senso Unico, met hetzelfde ontwerp als op de demotapes: dat van een Italiaans verkeersbord. Niels werkt tegenwoordig zelfs in die distilleerderij. De cirkel is rond! Op een wel heel toevallige manier, bedenk ik me.

Diezelfde ochtend reageert Frank van Praag, die inmiddels getagd is op Facebook. “Wat grappig. Je bent de eerste die op onze demo reageert. Eindelijk na 28 jaar! Robert Lagendijk is de drummer. Marcel Peetoom de bassist. Qua bezetting inderdaad een soort voorloper van Scram C Baby.”

De 1^e november van 2018 reageert Frank uitgebreid op mijn vragen.

De demotape van Bob, Carol, Ted & Alice

Frank schrijft: “De titel was inderdaad Senso Unico, naar de Italiaanse verkeersborden voor eenrichtingsverkeer. We waren vlak na de opnames van de demo met z’n drieën naar Italië gegaan. Vandaar de foto.”

“De zang was altijd een beetje ons probleem. We konden amper spelen, dus zingen daarbij was helemaal een uitdaging. Verder hadden we alle drie geen indrukwekkende zangstem. Daarom hebben we in het begin een zanger gezocht, maar toen we die gevonden hadden, had hij er na een paar repetities alweer genoeg van. Daarna besloten we om met ons drieën door te gaan en hebben we de demo ook zelf ingezongen: Rob en Marcel ieder één nummer en ik de rest. Muziek en teksten werden door ons drieën geschreven.

Waarschijnlijk omdat we met onze demo geen enkel optreden hebben kunnen regelen, vonden we na een jaar dat we de boel maar eens om moesten gooien. Marcel had de beste stem en zou de komende tijd de zang voor zijn rekening nemen. We zochten een vervanger op bas, vonden er één in Koen Tuinstra en gingen met z’n vieren aan de slag. In deze kortdurende bezetting hebben we ook ons enige optreden gedaan, in The Twilight Zone in Zaandijk.”

Harde rockers

“We oefenden de avond ervoor in het Repetitiehuis in Amsterdam, waar we gevraagd werden of we geen zin hadden in een optreden de komende dag. Jullie spelen toch best hard?, was de vraag. Ja, hoor! Toen wij de volgende dag met onze kort geknipte koppies in de Twilight Zone aankwamen en we zeiden dat we de band waren, was de verbazing bij de barmeiden groot. Maar eh … jullie zien er helemaal niet hardrock uit (zoals de poster hen had aangekondigd, red). Het moge duidelijk zijn dat we daar niet helemaal op de goede plek waren. Volgens mij werden we halverwege het optreden nog door de eigenaar gevraagd om naar de kleedkamer te komen. Het gaat hartstikke goed, jongens, echt waar, maar kunnen jullie misschien niet wat meer hardrock spelen?“

Frank: “Daarna stapte Rob over naar Scram C Baby. Ikzelf heb nog een aantal jaren muziek gemaakt in de Amsterdamse band Beam. Daarna was het mijn beurt om in Scram C Baby te gaan spelen.”

Het opnameproces

“We hebben de demo zelf opgenomen. Mijn ouders waren met vakantie. Wij leenden van Luc Haasnoot (een wederzijdse vriend) een viersporenrecorder (de Fostex X15) en reden onze spullen naar het huis van mijn ouders in Oosthuizen. We hadden nauwelijks ervaring met het opnemen van muziek, maar we zijn met een enorme onbevangenheid en enthousiasme aan de slag gegaan. Bij ieder nummer leerden we weer nieuwe dingen en we waren voortdurend blij verrast met alles wat we uitprobeerden. Drums op twee sporen klonk veel beter dan op één, maar ja, dan hadden we nog maar twee sporen voor de andere instrumenten over. Dus moesten we voortdurend allerlei sporen samenvoegen om weer ruimte voor de rest te maken.

Goede versterkers hadden we niet, dus werden de gitaren vaak rechtstreeks in de recorder geplugd. En vooral ’s nachts inzingen, dat werkte natuurlijk het allerbest. Je merkt het. Vele bands zijn ons hierin voorgegaan, maar wat hebben we een geweldige tijd gehad. Eigenlijk zijn we dat opnemen de jaren hierna blijven doen. Hoewel we geen demo meer hebben uitgebracht, zijn we wel fanatiek doorgegaan met het vastleggen van nieuwe muziek. Alle stijlen waren mogelijk. Het hing er maar vanaf waar we zin in hadden en wat er op ons pad kwam.”

Anti-rook-cursus

Robert over de cassettes: “In 1988 werkte ik een tijdje voor een bedrijf dat dubieuze zaken verkocht. Thee om af te vallen, waterdichte schoenen, goedkope roeimachines en meer. Ook de anti-rook-cursus zat in het assortiment. De cursus raakte snel uit zwang en ik redde de cassettes van de vuilnisbelt.”

Frank: “Ik weet niet meer hoeveel cassettes we destijds hebben gemaakt. Met een dubbelcassettedeck hebben we thuis iedere cassette voorzien van onze eigen muziek, voorafgegaan door Ga languit liggen: de eerste zin van de cursus. Maar of dit er 50 of 100 waren, weet ik niet meer. Het was in ieder geval veel werk. We hebben het daarna naar alle zalen in en rond Amsterdam gestuurd, en waarschijnlijk ook naar enkele labels en de radio.”

De droom van Bob, Carol, Ted & Alice

Robert Lagendijk stel ik de vraag wat hun droom was met het maken van deze demo. Weet je dat nog?

Ook Robert neemt de tijd om uitgebreid via de mail te antwoorden: “Ha Marco, dat weet ik nog heel erg goed. Ik was een late starter wat drummen (en muziek maken) betreft. ‘Al’ 21 en juist wel een echte muziekfan. Van kinds af aan kocht ik veel albums en singles en ging zo vaak mogelijk naar concerten. En ik had een obsessie voor drummen, hoewel ik dat nog nooit echt gedaan had. Muziek maken was iets als ooit wil ik wel een boek schrijven. Je hoort het mensen wel eens in de kroeg zeggen ;-). Ooit wil ik wel in een band drummen. Twee dingen. Eén: ik had geen drumstel en twee: ik kon niet drummen.

Via een omzwerving (Heemstede, Den Haag) kwam ik in Amsterdam waar ik was gaan studeren. Een van de eerste mensen die ik ontmoette was Paula, de toenmalige vriendin van Henk, drummer van de toen bijzonder populaire Fatal Flowers. Ook ik was fan van ze.”

Autodidact met walkman

“Via Paula werd ik gewezen op een hok in de Sleep In (nu Arena) waar een drumstel in stond en waar je voor vijf gulden de blaren op je handen kon slaan. Met een walkman op leerde ik het zo van de besten: Henk Jonkers, Michel Schoots, Jack Irons, Sim Caine.

Na een paar maanden kon ik een vierkwartsmaat en een break spelen.

Mijn broer Eric ging met de broer van Frank op vakantie. Op een avond kwamen ze er allebei achter dat ze thuis een broertje hadden dat in een bandje wilde spelen. Wij ontmoetten elkaar in de zomer van 1989 op de Dam in Amsterdam terwijl de Red Hot Chili Peppers daar optraden. Een week later speelden wij met zijn vieren in het hok van de Arena. Oorverdovend hard, dus dat was wel een goed teken geloof ik.”

De bijnamen van Bob, Carol, Ted & Alice

“Noord-Hollanders zijn gek op bijnamen. Meestal schuilt er een lang saai verhaal achter het tot stand komen van dergelijke namen. Ik kan je vast verklappen dat Robbel het gevolg was van de rommelige roffels en breaks die nog niet helemaal uit de verf kwamen.

De eerste maanden was de leercurve van Bob, Carol, Ted & Alice enorm. In de beperking toonden wij ons ware meesters. We luisterden erg veel muziek, nieuw en oud. We waren erg postpunk.

Bob, Carol, Ted & Alice was een trio maar vaak ook met een extra mannetje in de spits. Zang bleef altijd een punt van discussie. Na twee jaar oefenen en 1 (!) optreden was de koek op. Ik denk dat iedereen de beste herinneringen heeft aan de oeverloze opnamesessies met viersporen apparatuur.

Nu je vraag: de droom. Ik denk niet dat die er echt was. We hadden genoeg realiteitszin om te beseffen dat we Paradiso niet op eigen kracht gingen uitverkopen; dat zou overigens wel eens de droom geweest kunnen zijn 😉 We waren een stelletje studenten, laatbloeiers en wij offerden elke vrije minuut aan de muziek op. Die trip was misschien wel de droom.”

Aankloten

Ook voor Marcel was het aankloten in de oefenruimte het leukste van de band. “Biertje erbij en lekker nieuwe nummers maken. We maakten graag nieuwe muziek, maar waren een beetje te lui om de nummers verder uit te werken en te finetunen.

Bob, Carol, Ted & Alice was eigenlijk een vervolg op wat Frank en ik tijdens onze schooltijd deden. Nog niet echt goed kunnen spelen, maar toch gewoon muziek maken, waarbij eigenlijk weinig regels golden. Daar zijn we denk ik op ons 13e mee begonnen, samen met een andere schoolvriend: Leo. We schreven ons steevast in voor van die muziek- en cultuuravonden op school om tussen de viool spelende en gedichten voordragende medescholieren een enorme bak herrie te produceren. Meestal kregen we niet de tijd om ons (veel te lange) programma af te maken.

De hele tijd met Bob, Carol, Ted & Alice was eigenlijk één soort hoogtepunt. We voetbalden samen, maakten muziek, stonden in de kroeg en gingen samen op vakantie. Het was gewoon onderdeel van onze vriendschap. Het is jammer dat er niet echt iets uitgekomen is, hoewel ik denk dat Frank en Rob uiteindelijk met Scram C Baby hebben geprofiteerd van wat ze in onze tijd hebben geleerd over muziek en nummers maken.”

Scram C Baby

Robert over zijn overstap naar Scram C Baby: “De Roxy-kledingzaak was werkgever van een hele kliek mensen die schurkte tegen de kunstacademie, kraakscene en muziekscene. We verkochten leren jacks, gympies en Indiase anoraks. Alles voor de Duitse toerist, zeg maar. Ik kwam daar tijdens mijn studie ook terecht. Steady bijverdiensten, altijd goed.

John Cees van Scram C Baby werkte er ook. Die band lag op z’n gat en in verschillende samenstellingen (met leden van Bettie Serveert) werd aan een nieuwe band gewerkt. Op een gegeven moment vroeg hij of ik mee wilde oefenen. Bob, Carol Ted & Alice voer op dat moment een degelijke, ambitieloze koers 😉 We hadden al geëxperimenteerd met een ander zanger, en we hadden ons enige optreden al gespeeld. Meer zat er niet in! Tijd om de horizon te verleggen, en verder te kijken.

Uitvalsbasis van de band was Cafe Helmers. Daar kwamen we met Bob, Carol, Ted & Alice inmiddels ook. Ik denk dat John Cees aan Frank vroeg om af en toe mee te oefenen. In ieder geval zorgde een vechtpartij in Eindhoven ervoor dat gitarist Joost Stolk stopte. Al snel vulde Frank het gat op.”

---

Ook van Scram C Baby heb ik democassettes. Twee stuks. Van hun debuut-cd Taste kun je hieronder een aantal nummer horen. Met Kees Toet (bas), Joost Stolk (gitaar), John Cees Smit (zang) en Robert Lagendijk dus op drums.

De nummers, met Marc Lamb (Claw Boys Claw) als producer, zijn opgenomen in de studio van Frans Hagenaars (Studio Sound Enterprise, Weesp), die ook achter de knoppen zit. Over de miraculeuze financiering van Taste heeft Robert een fantastische stuk geschreven dat ik hier graag integraal overneem van hun website.

De magische doorstart ofwel, de aanhouder houdt aan

Met een knal viel het voorhoofd van de zanger op de desk waarop de jongste bediende eerder die middag een bordje met daarop de voornaam van de zanger had gemonteerd: JOHN CEES, in kapitalen. ‘Jezus man, ik ben zo zenuwachtig,’ had hij nog geantwoord op een heel andere vraag van de quizmaster. Toen klapte hij als een knipmes ineen. Boem! Gaat het nog?, vroeg de quizmaster nog. Ja uiteindelijk ging het nog.

John Cees was de zanger van een band die een doorstart maakte, na een korte roemruchte geschiedenis ergens eind jaren tachtig. Het was nu ergens begin jaren negentig en ik was de nieuwe drummer. De band had tot nog toe vooral veel blikjes bier in een stinkend oefenhok gedronken. En er werd veel gepraat. Om een cd uit te brengen, moest er eerst geld op tafel komen om een studio af te huren. Gitarist Joost had een enorme verzameling metal-lp’s, misschien kon hij die verkopen. Bassist Kees zou extra diensten kunnen gaan draaien achter de bar in danspaleis Roxy waar hij werkte. En ik? Ik zou een lening bovenop mijn studiefinanciering kunnen aanvragen. Ook de optie van een bankoverval hadden we even overwogen. Die viel ook af. John Cees had namelijk een beter plan: meedoen aan Het Rad Van Fortuin, de dagelijkse spelshow van RTL4 onder leiding van Hans van der Togt. U kent het vast nog wel. In nog geen twintig minuten speelde John Cees onder meer een stofzuiger, een James Bond-videobox en een half Blokkerfiliaal aan keukengerei bijeen. Door het lot was de pijl ook nog eens op de MEGABONUS terechtgekomen. Hij moest het bordje eraf tillen en luid en duidelijk naast zijn hoofd ophouden, richting camera twee. Het leverde hem een vakantietripje op.

Maar er kwam nog meer

Na een finaleronde en het juist raden van het laatste woord (Elektrische gitaar!) werd de hoofdprijs de studio in Aalsmeer binnengereden. Een auto. De gezellig ronde, mosgroene Fiat Panda met wieldoppen in de vorm van berenhoofden was natuurlijk nauwelijks een hoofdprijs te noemen voor John Cees. Hij had niet eens een rijbewijs. Maar goed, applaus! Tijdens de aftiteling werd een wildvreemde vrouw de studiovloer opgeduwd die even dienst moest doen als stralende vriendin van John Cees. Leuk voor het plaatje had iemand van het programma na afloop gezegd. Ze nam ietwat onhandig plaats naast John Cees in de auto.

Een week later stond dezelfde auto op de voorpagina van het Amsterdamse stadsblad. Links ernaast John Cees en rechts de trotse Amsterdamse dealer die het voertuig leverde. Wat de lezer niet kon zien was dat de autohandelaar direct na het fotomoment de auto weer innam en een check voor zevenduizend gulden – de helft van de waarde van de auto, had uitgeschreven aan John Cees. De band kon de studio in en dat album zou vast met open armen worden ontvangen.

Robert Lagendijk. Drummer 1991-1997 en 2004-2006

Vier jaar voor de opvolger

Na Taste wordt snel doorgewerkt aan nieuwe nummers. Toch duurt het nog heel lang voordat opvolger Et Maintenant… Le Rock uitkomt. Robert: “Een aantal nummers pakten goed uit en werden op een 7″ single van Electrolux (het latere Excelsior) geperst. Wij kwamen in hun stal, maar omdat we het minst potentie hadden van de 5 of 6 Excelsiorbands, namen wij in de loze uurtjes op in de studio van Frans. We hebben er – zonder budget – ruim vier jaar over gedaan, terwijl we de nummers al aan het begin hadden en zelfs al in skelet-vorm hadden opgenomen. Om een beetje te kunnen optreden bleven we demobandjes (met tussentijdse versies van de nieuwe cd) printen. Jij hebt er zo een. Niet dat zalen hapten overigens.

De cassette is een apart geval. “Een productiefout” noemt Frank het. “De eerste drie nummers kwamen van een oude demo uit 1991. In plaats van nieuwe tapes te laten maken, werden deze verstuurd met bijgaande tekst” op het hoesje. Robert: “Met het handschrift van mijn broer Eric, die toen hand en span diensten voor de band verrichtte. Manager was, zou je chic kunnen zeggen.” Op de demo’s uit 1995 (nummers 4 t/m 11) horen we voor het eerst gitarist Frank bij Scram C Baby, die Joost Stolk vervangt.

Fast forward naar Give Us A Kiss

Frank zal Scram C Baby niet meer verlaten en is nu – na zanger John Cees Smit – het langst dienende bandlid met dik 25 jaar ‘op de teller’. Robert heeft met een korte tussenpozen drie platen gedrumd. Op dit moment zit Marit de Loos (ex-Ceasar) al weer een dikke tien jaar achter de drumkit bij Scram C Baby.

Met Mark Meeuwenoord (gitaar) en Geert de Groot (bas) brengt Scram C Baby in 2018 haar achtste plaat Give Us A Kiss uit. Vijfentwintig jaar na hun debuut Taste. Nooit eerder klonk het Amsterdamse Scram C Bay zó goed (vijf sterren) kopt de Volkskrant.

Ik ken te weinig muziek van Scram C Baby om dat te beamen, maar kan erg genieten van de plaat. Wél weet ik dat ik het beste optreden van dat jaar heb gezien als ik Frank op 1 december 2018 in Simplon (Groningen) zijn bezwete hand schud.

Een jaar later weet hij me te vertellen dat de band weer bezig is om nieuwe nummers te maken. “Op naar de volgende plaat”. In de tussentijd is Frank vooral bezig geweest met I Believe In My Mess. Met Geert de Groot “een band met een sterke focus op dub in zijn breedste betekenis. Geluid, beeld, taal… Voeg een rijke saus van melancholica en verlopen sferen, van veranderlijke stemmingen en elektronische gekkigheid toe aan een kruisbestuiving van kunde en krankzinnigheid. Et voilà!”

Op de plaat Do Unto Others, die december 2020 uitkomt is notabene een bewerking van een nummer van Bob, Carol, Ted & Alice te horen.

Oeverloos

Frank maakt het verhaal mooi rond voor mij: “De beste herinneringen aan Bob, Carol, Ted & Alice zijn die oeverloze opnamesessies met viersporen recorders. Eigenlijk is dat tot aan de dag van vandaag nog net zo. Give Us A Kiss heb ik bijvoorbeeld voor het grootste deel bij mij thuis opgenomen en de methode van werken verschilt eigenlijk niet zo veel als destijds. Alleen de viersporenrecorder is ingeruild voor een computer. Maar heel soms – als ik het niet laten kan – pak ik deze er weer bij, om dan weer te genieten van dat fijne ruisende geluid …”

---

De verzamelde feiten en foto’s van de oude demotape? Die zijn te vinden op Discogs. En goed nieuws voor de liefhebbers van rauwe, funky postpunk en rock… De cassette van Bob, Carol, Ted & Alice is opnieuw uitgebracht! Zo goed mogelijk geremastered, mét een hardcopy magazine (24 A6-pagina’s), digitale downloads én negen bonustracks. Voor slechts € 5,- te bestellen via diggindemos@gmail.com. De cassettes zijn genummerd en gelimiteerd, dus wees er snel bij!

Een interview met Pank, Robbel en Buik in het Noord-Hollands Dagblad, naar aanleiding van deze onverwachte reissue is hier terug te lezen: “Na dertig jaar toch nog ontdekt!“

Nieuwe muziek van Frank van Praag is te beluisteren en te koop bij Scram C Baby én bij I Believe In My Mess.

Marco van Dalfsen wou archeoloog worden, maar dat liep allemaal wat anders. Lees hier meer over de drijfveren van de schrijver van het verhaal over Bob, Carol, Ted & Alice of volg Diggin’ Demos op Facebook.

Heb jij thuis demo’s⁽¹⁾, die liggen te verstoffen en waar je niets meer mee doet? Of heb je zelf een demo gemaakt? Je kunt ze doneren of verkopen aan het demoarchief. Ik zal ervoor zorgen dat jouw demotapes goed worden bewaard en hun verdiende plekje krijgen in de muziekgeschiedenis.