Het is 1971 als Frans Goossens, een twintiger uit Amsterdam, een baantje krijgt in de dan piepjonge Melkweg. Eind jaren ’70 is hij als muziekprogrammeur verantwoordelijk voor het concertaanbod, waaronder ook festivals voor nieuw talent, zoals Hollandse Nieuwe en Provinciepop. Frans is dan al gegrepen door de niet-westerse muziek, die hij vanaf de jaren ’80 een podium geeft in de Melkweg. Op het eigen Milkyway cassettelabel verschijnen vanaf 1982 liveopnames, gemaakt in de Melkweg.
Ik heb eerder een verhaal geschreven over Frans Goossens en de Melkweg: het poppodium, dat in 2020 vijftig jaar bestaat. Dit blog is de tweede van vijftien verhalen die Frans zélf geschreven heeft over de cassettereeks, die hij tien jaar lang verzorgde. Ik heb de tekst integraal overgenomen van de Melkweg-site.
Liggend publiek
“Het ging goed met de Melkweg, begin jaren tachtig. We werden langzamerhand zelfs wereldberoemd. Er kwamen jaarlijks honderdduizenden bezoekers en er was nog steeds geen geld maar wel veel saamhorigheid. De muziek speelde zich af in wat nu Oude Zaal en Upstairs heet. Concerten werden voorafgegaan door een theatervoorstelling. Ondertussen werd er in- en uitgelopen, in de Cinema draaiden films, er was een markt met spacecake, naast een café-restaurant waar jarenlang geen bier en cola werden verkocht en een theehuis met pannenkoeken. En dat alles voor één bescheiden entreeprijs.
Het publiek stond niet, maar lag of zat. Onder het regiebalkon van de Oude Zaal bevond zich een met Perzisch tapijt bekleed ligpodium. Daar kon je in groepsverband gezellig joints en chillums roken, een beetje kletsen en uitrusten. Ondertussen speelde er ter verhoging van de sfeer een door mij geboekte band op het muziekpodium.”
“Maar de tijdgeest in de jaren tachtig veranderde. Wij wilden meer betrokkenheid van het publiek en het ligpodium moest wijken voor zitbanken. In de muziek was het doe-het-zelf tijdperk van de punk aangebroken. Iedereen kon muziek maken, was het devies. Mijn bureau stroomde over van de democassettes. Vaak werd gebrek aan talent gecompenseerd door veel volume en ongebreideld enthousiasme. Bij onze buitenlandse buren kwamen de wat meer artistieke stromingen als New Wave en Neue Deutsche Welle in zicht.”
Provinciepop
“Ik besloot in 1980 dat het hoog tijd werd om landelijke groepenpresentaties te gaan samenstellen. Vier dagen lang drie groepen per avond, geselecteerd uit de toen nog elf provincies onder het motto Provinciepop. Alle bands konden na afloop een gratis opname van hun optreden mee naar huis nemen. Het zijn uiteindelijk vijf edities geworden, met in 1984 de laatste aflevering.
Het was trouwens nog moeilijk kiezen. Er bleek een onvermoede landelijke creativiteit te bestaan. Jeugdhonken werden bezocht, popcollectieven gebeld en welingelichte kringen geraadpleegd. Het meenemen van veel fans naar de Melkweg om de baromzet op peil te houden was een aanbeveling. Op deze Provinciepop 1983 staan zowel reggae, punk en hardrock als meer onbenoembare muziekstijlen vereeuwigd. Vol overgave uitgevoerd, met naast uiteraard Engels en wat Duits ook verrassend veel teksten in het Nederlands en streektalen. Luister en huiver!”
Luister hieronder naar de cassette die gemaakt is van Provinciepop ’83, of luister via YouTube, waar je makkelijker langs alle bands en nummers kunt bladeren.
De Milkyway Cassettes van de Melkweg zijn te beluisteren op het YouTube kanaal van Diggin’ Demos. De verzamelde feiten en foto’s van de 15-delige reeks? Die zijn te vinden op Discogs.
Marco van Dalfsen wou archeoloog worden, maar dat liep allemaal wat anders. Lees hier meer over de drijfveren van de schrijver van het verhaal over Frans Goossens en de Melkweg of volg Diggin’ Demos op Facebook.
Heb jij thuis cassettes, die liggen te verstoffen en waar je niets meer mee doet? Of heb je zelf een demo(1) gemaakt? Je kunt ze doneren of verkopen aan het demoarchief. Ik zal ervoor zorgen dat jouw cassettes goed worden bewaard en hun verdiende plekje krijgen in de muziekgeschiedenis.
Geef een reactie